Taupo, Rotorua & Coromandel

Alvorens we vanuit Turangi naar Taupo reden, hielden we toch maar even halt bij de locale apotheker. Al gedurende enkele dagen had Rowan namelijk last van rode zwellingen op de bovenkant van zijn handen. Aangezien dit niet vanzelf weg trok en zelfs erger leek met momenten, ging hij hier toch maar medische advies vragen. Zoals we beiden wel verwacht hadden, rees het vermoeden dat dit wel eens een chemische reactie op iets zou zijn. Waarop? Dat weten we nog steeds niet.

Vanuit Turangi naar Taupo was maar een kort ritje van ongeveer een uur. Na al die boterhammen van de laatste weken was de zin naar variatie groot. De nieuwe menukaart was kipsalade en sushi (Rarara, voor wie zou de sushi toch zijn?). Op gebied van hostel gingen we het eens over een andere boeg gooien, nl. X-base, aangezien de BBH-hostels ons maar weinig zeiden. In de hostel kwamen we volgens de receptie blijkbaar met het raarste voorstel van de dag af. Zo vroegen we als het mogelijk was ons in twee aparte kamers te leggen. Eeven dachten ze dat we ruzie hadden, maar al snel werd het duidelijk dat dit niet het geval was. Zo wilden we eens kijken als het apart slapen ons beviel (een avond zonder gesnurk) en als we dan sneller contact zouden leggen met andere (dubbel zoveel) kamergenoten. Nu afwachten als dit een goeie strategie was van ons.

Om de namiddag toch wat meer op te vullen reden we naar één van de nabijgelegen attracties van Taupo, Huka Falls. Dit is de grootste waterval van de Waikato River. Normaal is deze rivier zo’n 100m breed, maar op dit punt wordt het water tussen een kloof van 20m geperst. Door deze enorme druk stroomt er elke seconde tot 220.000liter door deze kloof. Al dit water komt aan het einde 20m lager terecht in een groen/blauwe bredere stroom. Jullie kunnen je waarschijnlijk wel voorstellen hoeveel power dit uitstraalt.

Vol verbazing haastten wij, als veelvraten, terug naar X-base, waar een gratis BBQ van de hostel op ons lag te wachten. De barbecue hield in: boterhammen, worsten en sauzen. Jeps, veel stelde het niet voor, maar als gratis voedsel was het meegenomen. Goedkoper eten kon echt niet. Maar dan...

Plots hoorde Bart iets zeggen van een pool competitie. Dan hebt ge dus geen controle meer over die gast. Dadelijk ging hij zich inschrijven. Na veel zagen, schreef Rowan zich dan ook maar in, Nu bleek dit geen gewone pool te zijn, maar een crazy pool. Zo krijgt iedereen 3 levens en telkens maar 1 kans om er om de beurt een bal in te spelen. Om dit nog moeilijker te maken werden er allerlei crazy opdrachten bovengehaald, zoals 10 keer rond de poolkeu draaien, voeten mogen de grond niet raken, met 1 hand spelen, met poolkeu door de benen spelen, met de voet als steun spelen. Tot onze verbazing hield Rowan dit 3 beurten langer vol dan Bart. Dus Bart was op revange uit de volgende keer.

De volgende dag weten jullie ondertussen al wat we gedaan hebben hé? Inderdaad in Turangi op de Tongariro River gaan raften. Alvorens we naar daar reden, gingen we even nog een kijkje nemen in een thermisch/vulkanisch gebied ‘Craters Of The Moon’. Via een geothemische wandeling kom je langs verschillende borrelende modderpoelen en kraters, waar je vaak zelfs weinig van kunt zien door de stoom die overal uit de grond komt. Op deze plek kwamen we ook een oude bekende tegen, nl een Hollands meisje waar we in de Weta Cave even mee gepraat hadden. Nog geen 5 minuten later konden we ons aantal tegengekomen Belgen met vier vermenigvuldigen. Een Belgisch koppel dat hier in Nieuw-Zeeland samen aan het studeren was en waarvan heel de trouwboek op bezoek was. In plaats van Engels werd er voor een keer vloeiend Nederlands gesproken. Maar nu moesten we toch echt wel voortmaken richting Turangi.

Om de dag feestelijk af te sluiten gingen we weeral eens van het gratis X-base eten genieten. Vandaag stond pizza op de menukaart. Met een hele massa waren we aan het wachten totdat de pizza’s geleverd werden. We hebben nog nooit zo een vraatzucht gezien. Op nog geen 5 minuten waren er naar dan 20 pizza’s verslonden. De boodschap was “Wees er heeel snel bij”. Aangezien we nog niet genoeg afgepeigerd waren bij het raften, bleven nog even in de X-base bar plakken. Hier werd al snel duidelijk wie de X-base gasten waren. Met overvolle kiwi-express bussen werden ze hier gedropt, waarvan de overgrote meerderheid Britten waren. Echte backpackers zouden we ze niet durven noemen, want dit soort vult hun dagen met drinken, fun maken, enz.... Maar het woord nationaal park zullen we waarschijnlijk niet kennen. Booeeeee.

Doordat de avond voordien rustig afgelopen was, konden we er vroeg uit om naar Aratiatia Rapids te gaan. Dit is zelfs nog een plekje waar je eerder Nieuw-Zeelanders als toeristen zult tegenkomen. Enkele jaren voordien was dit nog een gewone stroom die zich tussen gigantische rotsen stuwde, maar door een aanleg van een dam is er amper een beekje te zien. Dus heeft de overheid contractueel vastgelegd dat vier keer per dag de sluizen van de dam open worden gezet om de Aratiatia Rapids in ere te houden. We hadden deze tip gekregen van één van de Belgen die we in Craters Of The Moon waren tegengekomen.

Na twee dagen moesten we het voor Taupo al voor bekeken houden, want anders geraakten we nooit meer tot in Coromandel en Bay of Islands. Om de Maori cultuur niet aan onze neus voorbij te laten gaan hielden we toch maar een eendaagse halte in het historische en rotte eieren riekende Rotorua. Onderweg weken we even van het traject af voor Waiotapa Thermal Wonderland. Hier moest Bart aan Rowan bekennen dat dit een slecht idee was. Reden: het stikte hier van de toeristen. Daar hadden we echt geen zin in, dus reden we onmiddellijk door naar de hostel.

Om in de namiddag wat te doen te hebben gingen we eens piepen op de zorbingheuvel. Zorbing is een grote bal gevuld met een beetje water waar je inkruipt en waarna ze je van de heuvel laten tollen. Volgens veel backpackers was dit een wast of money en dit beaamden we bij onze aankomst. Om toch een mooi actie-alternatief te hebben, reden we verder naar ‘The luge’ Dit is in feite een heuvel waarop ze een raceparcours hebben aangelegd om met zeepkisten naar beneden te scheuren. Het klinkt misschien dom, maar het was verdomd leuk en was heel schappelijk in prijs. Uitgeraced keerden we terug naar het centrum waar Bart even een wandeling ging maken in de Government Gardens. Ondertussen maakte Rowan nogmaals kennis met de politie. Deze keer was het ‘de politie, uw vriend’. Hij kwam ons waarschuwen voor de vele autoinbraken, die in Rotorua zelfs door de dag plaatsvinden. Wij waren bij deze dus gewaarschuwd. Thanks.

De rest van de avond gingen we spenderen in Te Puia. Hier hielden we een culturele avond (nl. Te P), waar we kennis konden maken met de gebruiken en tradities van de Maori’s. En heel belangrijk nieuws: Hier hebben we ook voor de eerste keer een echte kiwi (de vogel) gezien. Hoe dat gebeurd is, houden we graag nog bij als verrassing. Na een lange zoektocht is het ons dan uiteindelijk toch gelukt, YES!

Eindelijk was het zover. We werden met een groep van ± 40man met een luide “Kia Ora” onthaald, waarna we een uitnodiging kregen voor het verwelkomsritueel. Al snel werd duidelijk dat zelfs Te P te toeristisch was voor ons. Sinds we op het Noord-eiland aangekomen waren, hadden we namelijk al overal ons oor geluisterd gelegd om de minst toeristische Maori Experience te weten te komen en volgens vele bleek dit Te P te zijn. Maar toch nog iets te voor ons, tja so be it. Dus probeerden we er niet te fel op letten dat het een opgemaakt spel was. Het was wel boeiend om te zien, hoor. Maar we merken gewoon dat het bij hun niet uit het hart kwam.

Vervolgens werden we allemaal uitgenodigd om binnen te gaan, waar ze ons enkele van hun traditionele dansen toonden. Zowel enkele vrouwen als mannen werden uit het publiek gehaald om mee te dansen. Jeps wij hadden het allebei vlagen. We mochten de Haka, een oude Maori-oorlogsdans, en public komen uitvoeren. Wel jammer voor jullie dat we daar allebei vanvoor stonden, waardoor er geen bewijsmateriaal bestaat (dat tegen ons gebruikt kon worden). Hihihi!! Kom ons nu achteraf niet vragen om deze eens voor te doen, want ons geheugen is zoooo slecht, dat we ons er niets meer van herinneren, sorry. De Haka wordt nog steeds gedanst, zo voert het Nieuw-Zeelandse rugbyteam voor iedere wedstrijd deze dans op. Moesten we de kans krijgen om zo een wedstrijd te kunnen gaan zien, gingen we dit zeker doen.

Na het multicultureel dansfestijn was het etenstijd, op de menu stond de traditionele Hangi. Dit wordt via een aparte bereidingswijze klaargemaakt. Geen eten klaar maken op het fornuis, maar gewoon het eten in de grond steken en na enkele uren terug opgraven. Probeer dit zeker niet in België, want hier hebben ze tenminste de warmte van de ondergrond aangezien ze op vulkanisch gebied wonen. En bij ons weten is België nog geen grote vulkaan, dus smijt die kookpotten nog maar niet weg. Het eten was wel cava, maar de hangi was eigenlijk nog het minste. Wij belgen als Bourgondiërs weten alles goed te kruiden en dan zie je pas in wat voor een lekkerbekken volkje we eigenlijk wel zijn. Nog een ander curinair hoogtepunt van de dag: Rowan heeft zijn eerste oester verorberd. Hoewel Bart er met volle teugen hiervan kan genieten, kan deze andere lekkerbek dit niet. Dus verwacht hier maar geen vervolg op. Als afsluiter van de avond gingen we nog even naar een geiser op hun terrein kijken. Al bij al was het zijn geld nog waard geweest omwille van het eten wat ons voorgeschoteld werd. Tip : Als jullie zo’n culturele Maori avond ooit willen doen, verwacht niet te veel van die show en eet jullie buikjes goed vol.

Eén dagje zwavellucht was voldoende. Waar we meer naar uitkeken was het strand, zeelucht, zon en vooral rust. Naar onze gewoonte lukte het ons weer niet om dit rechtstreeks te doen. Een eerste stadje waar we terecht kwamen, was Te Puke. Dit klinkt voor vele waarschijnlijk Maori en waarschijnlijk zal dat ook zo wel zijn., maar daarvoor waren we hier niet gestopt. Wat onze aandacht trok, waren de gigantische kiwi-plantages. Aangezien we dit in België niet onmiddellijk kunnen terugvinden, leek ons dit leuk om even halt te houden bij een lokale kleine kiwi-boer. Tot ons verbazing werden we niet weggejaagd, maar juist goed ontvangen. Hij wilde ons met plezier wat dingen vertellen, de plantage laten zien en zelfs wat kiwi’s cadeau doen. Als we wilden konden we er zelfs wat komen bijverdienen, maar daarvoor waren we niet daar. Dus vertrokken we maar snel, alvorens we aan het werk gezet werden.

Tegen de middag bereikten we de stad Tauranga. Hoewel dit maar een korte stop was, beviel ons dit plekje wel (ééntje voor eens terug langs te komen). Na een lunch op het strand met uitzicht op Mount Maunganui ging onze reis verder naar Coromandel. De volgende halte op het programma was Hahei Beach of het strand wat de meeste kennen als ‘Hot Water Beach’. Tegen dat we hier aankwamen, was er geen sprake meer van laagtij, dus ook niet meer de moeite om ons eigen warm water bad te graven. De getijden was ook de reden waarom we ook voorbij Cathedral Coves gereden waren. Je kunt dit namelijk enkel bereiken als het water terug getrokken is, dubbel pech dus. Al snel werd ons duidelijk dat we veel te snel door Coromandel aan het cruisen waren, maar het ging gewoonweg niet anders. Verdomd tijdschema weer.

Om toch een slaapplekje te vinden reden we eerst langs Whitianga, wat de Kiwi’s uitspreken als ‘Fitianga’. Leuk om de verwarring wat groter te maken. De hostel hier zag er totaal niet gezellig uit. Ondanks we hier een oude bekende, nl. Paulo van de hostel in Turangi, tegenkwamen, kon hij ons niet overtuigen om daar te overnachten. Dus begonnen we wat andere hostels te bellen. De dichtstbijzijnde goedscorende hostel lag in Kuaotunu. Het enige wat ze daar nog vrij hadden was een dubbelbed en dat zagen we niet echt zitten. Toch maar verder rijden naar Coromandel Town. Of toch niet? Na een korte bergrit kwamen we door Kuaotunu, uit curiositeit konden we het niet laten om de Black Jack Lodge op te zoeken. Nu bleek dit verdomme toch wel een kleine gezellige hostel aan het strand te zijn, waar ook een andere oude bekende bleek te logeren. Ook iemand van de hostel van Turangi, een Duitse jufvrouw, waar we naar de Tongariro-Crossing nog de hele avond mee gebabbeld hadden.

We waren nog maar juist uitgestapt en de eigenaar Jack liep ons tegemoet. Hij kon wel iets regelen, beweerde hij. Zo konden we in een chalet dat normaal voor een heel gezin kon dienen, voor een schappelijk prijsje overnachten. Lang werd er hier niet over nagedacht en stemden ermee in. Met enkel ons woord (dat we terug zouden komen na onze boodschappen) werd er voor ons een dubbel en enkel bed klaargemaakt. Eén van ons zou die nacht een zee van plaats hebben, maar de vraag is ‘Wie?’. Rowan is het antwoord. Bij onze terugkomst van de boodschappen was er één teleurstelling: geen zelfgebrouwen bier van Jack meer over. Nu hopen dat wij, als bierkenners, de volgende dag de eer kregen om zijn bier te keuren. Waar we die avond wel nog van konden genieten, was een zalige zonsondergang op het strand van Kuaotunu.

Hierna begonnen we aan ons kookpartijtje, jaja weeral (we zitten zelfs aan gemiddelde van 4/5 keer koken per week). Piet Huysentruyt is er niet tegen! Even later kwam Jack zich bij zijn gasten aan tafel vervoegen. Hij had een verrassing bij, een soort vrucht (waarvan ik de naam vergeten ben) (Bart help me eens!!). We werden allemaal als baby’tjes door hem gevoederd, wat voor de komische noot zorgde. Dus Jack is een toffe gozer, maar dat hadden jullie ondertussen wel kunnen denken hé? De rest van de avond hielden we gezellig door in het gezelschap van de Duitse van Turangi en een ander Duits koppel. Van hen kregen we wijn aangeboden, dus vonden we het niet meer dan logisch om ook iets terug te doen. Dus we haalden onze pistache nootjes boven. In een weerlicht was dit op. Bart, weet jij hoe dat komt?

De plannen voor de volgende ochtend bleken toch anders uit te draaien als verwacht. Waar we normaal vroeg gingen opstaan om in de voormiddag te gaan kajakken, geraakten geen van beide er op een deftig uur uit. Uitslapen en rusten dus. Met spijt in het hart en zelfs met twijfel om toch misschien een nachtje langer te blijven vertrokken we uit Kuaotunu. Alvorens we hier definitief afscheid van namen, deden we nog een late ochtendwandeling op het strand met de gebruikelijke rotsbeklimmingen. Voor de rest van de dag ging het weer vele kilometers worden, maar toch willen we jullie nog een klein dingetje meegeven. In het schooltje van Coromandel Town is er geen aangelegde speelplaats, maar is de speelplaats gewoonweg het strand. Hoe zalig is dat?

Vele groetjes van Bart en Rowan