Een afscheidsbrief voor m'n liefst Bomma Stokrooie

Liefste Bomma Stokrooie,

Vandaag: vrijdag 17 april 2009

Ik had zeker niet verwacht dat deze dag op een trieste wijze van start zou gaan. Waar ik normaal gewekt wordt door een afgaande wekker, gebeurde dat deze maal door het getril van een binnenkomend bericht afkomstig van Ramo. Naast de gebruikelijke groetjes dat ik op deze manier aankrijg, was dit wel veel droeviger nieuws. Zo vernam ik dat jij of hoe wij je thuis altijd noemen “Bomma Stokrooie”, de avond voordien om ... de strijd des levens uiteindelijk had moeten opgeven.

Ergens had ik me wel op dit nieuws voorbereid, maar ik had zeker niet verwacht dat het zo snel zou volgen. Zo had ik enkele uren voordien nog naar thuis gebeld, waar ik te horen kreeg dat het niet zo best met je ging. De eerste wie ik toen te horen kreeg, was mijne papa, Gaston (of anders gezegd één van jouw bengels). De triestheid in zijn stem zei me onmiddellijk dat hij een zware brok te verteren gekregen had. Blijkbaar hadden je zonen en dochters die avond samen gezeten met de dokters, die je nu al bijna twee jaar verzorgen. Hier was blijkbaar besloten dat ze spijtig genoeg niets meer konden doen om je er terug bovenop te helpen. Ik vindt het zo stom, dat juist jij iets extra te verduren kreeg, waardoor je lichaam nog verder begon af te zwakken. Maarja, daar konden wij spijtig genoeg niets tegen doen.

Ondanks het feit dat je door iedereen op handen gedragen werd, konden we het niet voorkomen dat je ons zou verlaten. Je mag echt wel trots zijn op je kinderen en hun vrouw of man, dat ze er altijd onmiddellijk waren als je ze nodig had. Zo kon je zowel door de dag als ‘s nachts op hun hulp en steun rekenen en dat was je van harte gegund. Hierdoor zal je wel kunnen begrijpen dat niet zo gemakkelijk zal zijn om afscheid van je te nemen. Het doet me wel deugd te horen dat je die laatste uren niet te fel hebt moeten afzien, maar ons in stilte en in alle rust hebt kunnen verlaten.

Er is nog iets dat me deugd doet. Wetende dat ik die laatste dagen voor mijn vertrek op reis toch nog even de tijd heb kunnen vinden om bij je binnen te springen. Toen had ik al ergens het gevoel bij mezelf dat dit misschien wel eens één van laatste keren kon zijn dat ik je nog zag. Even later verzet je jezelf tegen dit idee en denk je “Maar neen, ik spring wel eens terug binnen, als ik terug in Stokrooie gestrand ben”. Blijkbaar had dit eerste gevoel het dus toch bij het rechte eind. Maar ik geloof me, deze laatste keren bij je thuis, zullen bezoekjes blijven die me altijd zullen bijblijven. Zo zal iedereen van de familie wel zijn eigen speciale moment hebben en deze koesteren. Want met zo een kroost, die zich vervolgens ook nog eens meermaals ging vermenigvuldigen, was het onmogelijk om daar met z’n allen te zijn op die laatste minuten dat je mog bij ons was.

We zullen jou en die laatste koesterende momenten bij ons nooit vergeten en zullen deze koesteren in het diepste van ons hart. Lieve bomma Stokrooie, ik wens jou en bompa jullie verdiende rust toe, waar jullie deze mogen vinden.

Groetjes, één van je kleinkinderen, Rowan